Widziane z okna, przeczytane i usłyszane (24E)

I. W dniu dzisiejszym odbyłem krótką podróż busem, pojechałem spowiadać siostry karmelitanki w Spręcowie. Płacąc za bilet dałem kierowcy dwadzieścia złotych. Wydając resztę monetami powiedział: „będzie jak na tacę w kościele”. Trzeba powiedzieć, że żart całkiem, całkiem. Ksiądz, taca, którą czasami zbiera. W mniemaniu wielu ludzi, to nasze najważniejsze niedzielne zajęcie. To, co wywołało mój uśmiech na twarzy, to spostrzegawczość owego Pana. Chyba chodzi do kościoła, albo co jakiś czas tam bywa, bo wie, ile ludzie wrzucają na tacę dla „księdza”.
Bardzo ważna jest ta ludzka spostrzegawczość, dotycząca tego wszystkiego, co ma związek z Kościołem, księdzem, no i pieniędzmi. Gorzej jest już ze zrozumieniem, że znaczna część tych pieniędzy pokrywa wydatki Parafii. W dniu dzisiejszym wpłacałem tacę na konto parafialne. Ale jeszcze przed tym złożyłem przelewy pieniężne, które były znacznie większe od tych wpłacanych na konto.
Taka „spostrzegawczość”, tylko na sprawy materialne powinna nas smucić. Kościół, to nie tylko pieniądze, ale przede wszystkim sprawowanie sakramentów, głoszenie słowa Bożego. Wspólnota parafialna to także miejsce modlitwy, uczenia się jej, tworzenia i działania przeróżnych wspólnot. Wiem, że czasami nasze życie kapłańskie zakrywa te sprawy, bardziej bije z nas zainteresowanie czymś innym. Ale takie zachowania nie powinny przysłonić tego, co jest głównym nurtem działalności Kościoła.
Tylko materialne patrzenie na nasz katolicki Kościół powinno boleć, nie tylko duszpasterzy, ale wszystkich, którzy go tworzą. Kryzys, który w tej chwili przeżywamy, jest bolesny. Co może go zmienić? Na pewno przemiana naszego życia. Nie nastąpi to bez wzrostu wiary, bez zachwycenia się na nowo Panem Jezusem. To doświadczenie bliskości powinno przełożyć się na codzienność życia. Ewangelia ma zacząć oddziaływać na nasze decyzje i wybory. Miłość, miłosierdzie, dobroć, łagodność, wierność przykazaniom, to znaki rozpoznawcze naszej chrześcijańskiej tożsamości.
Takie powinny być też znaki rozpoznawcze nas księży, a nie tylko dowcipne powiedzenie w busie: będzie jak na tacę w kościele. Jak już wspominałem pieniądze są potrzebne do funkcjonowania Parafii. Tak jak wszystkie rodziny, instytucje, zakłady pracy, my także opłacamy rachunki za prąd, gaz, wodę, śmieci, … Ale pieniądze, nie mogą stać się głównym znakiem rozpoznawczym chrześcijan. Życie słowem Pana Boga, realizacja przykazania miłości bliźniego, duch przebaczenia. Radość z bycia kochanym przez naszego Pana widziana na naszych twarzach, ma zatrzymywać i budzić uwagę innych ludzi.

II. Nie zapomniałem swej obietnicy zastanowienia się nad tym, czy mamy pacjenta uczynić skrajnym patriotą, czy zagorzałym pacyfistą. Powinniśmy popierać wszelkie skrajności z wyjątkiem skrajnego poświęcenia się Nieprzyjacielowi. […] W niektórych stuleciach panuje duch obojętności i zadowolenia z siebie i wtedy naszym zadaniem jest jeszcze bardziej ten stan senności pogłębiać. Inne stulecia, a jednym z takich jest obecne, mają charakter niezrównoważony, skłonne są do rozbicia na partie i wówczas zadaniem naszym jest wszelkie różnice jeszcze bardziej zaogniać. Każda grupa ludzi związana jakimiś interesami, których inni nie lubią lub ignorują, zmierza do wytworzenia w swoim gronie cieplarnianej atmosfery wzajemnej adoracji, a w stosunku do świata zewnętrznego wykazuje wiele pychy i nienawiści, nie odczuwając z tego powodu wstydu. […] Dzieje się tak nawet wówczas, gdy ta mała grupa już z założenia swego ma służyć osobistym interesom Nieprzyjaciela. Pragniemy, by Kościół był mały nie tylko dlatego, by mniej ludzi mogło poznać Nieprzyjaciela, lecz również dlatego, by ci, którzy Go już znają, przesiąknęli tą charakterystyczną dla tajnego stowarzyszenia lub kliki atmosferą niespokojnego napięcia i defensywnego faryzeizmu. Są to słowa pewnego listu, na końcu znajduje się podpis autora – Twój kochający stryj Krętacz. W książce „Listy starego diabła do młodego”, możemy taką instrukcję obsługi przeczytać (C,S. Levis, Warszawa 1990, s. 44-45).
Żyjemy w świecie bardzo podzielonym: społecznie, gospodarczo, polityczne, także i religijnie. Nad takimi podziałami lamentują dziennikarze, publicyści, politycy, nie pomylę się jeżeli napiszę, że też część z nas. Ale to co w tym wszystkim jest najsmutniejsze, to że tak naprawdę nie chcemy jedności społecznej, politycznej i religijnej. Trwamy mocno przy swoich poglądach, uważamy je za najsłuszniejsze. To inni mają zmienić swoje i przyjąć nasze, dopiero wtedy rozpoczniemy rozmowę – tak zwany dialog.
Dlatego wygłaszanie i przyjmowanie wszelkich krytycznych uwag, lamentowanie nad kondycją społeczeństwa, nad tym, że jest tak mocno podzielone budzi mój wielki oczywisty smutek. Dlaczego? Bo są to słowa i gesty nieprawdziwe, nie ma w nich wewnętrznej chęci rozmowy – bez stawiania uprzednio warunków.
Pojawiają się w tym czasie też przeróżne skrajności: nacjonalizm, pacyfizm, fanatyzm. Takie myślenie i zachowania, niczego dobrego nie przynoszą. Dzielą ludzi na lepszych i gorszych, mądrych i głupich, oświeconych i tych żyjących w ciemnogrodzie. Jedyna skrajność, do której autor listu – drogi Piołun – nie powinien dopuścić, to skrajne poświęcenie się Panu Bogu. W ich demonów mowie, chodzi o relację z Nieprzyjacielem.
Czytając słowa listu diabła Krętacza, jasno wynika, że jako ludzie staliśmy się kośćmi do grania w jego rękach. Świat przestał wierzyć w diabła, tym samym wszelkie podziały uważa za swój sukces. A jest to kolejne zwycięstwo diabła w walce o naszą ludzką duszę.
Powyższe słowa czytelnika tego tekstu, mogą trochę lub mocniej zaszokować. Ale taka jest prawda! Nie wygrywa ten, kto dzieli, utrzymuje te podziały, on przegrywa! Ten, kto potrafi łączyć, przejść nad podziałami i zaprosić innych do zgody – to on wygrywa. A raczej wypada powiedzieć, zwycięża miłość, miłosierdzie, dobroć, … – owoce Ducha Świętego. Dlatego zadbajmy o codzienną modlitwę do Trzeciej Osoby Trójcy Świętej, po to, aby świat stał się lepszy, a ludzie byli do sobie nastawieni bardziej przyjaźnie.

III. Dzień 14 października – kiedyś był to Dzień Nauczyciela, teraz Dzień Edukacji Narodowej. Jak byśmy ten dzień nazwali, to i tak jest dniem, w którym świętują nauczyciele. Dobra okazja do podziękowania im za pracę z dziećmi i młodzieżą, za okazywaną im cierpliwość, znoszenie przeróżnych humorów – w tym także rodziców. Dla tych wszystkich, którzy skończyli edukację, to szansa aby przypomnieć sobie tych wszystkich nauczycieli i wychowawców, którzy nas uczyli i wychowywali. Okazuje się jednak, że możemy mieć w tym dniu też swoje rocznice, wspomnienia, wydarzenia, do których wracamy.
W mojej rodzinie dzień 14 października, to dzień śmierci mojego taty – miałem wtedy pięć lat. W tej chwili jak przez mgłę pamiętam ten popołudniowy październikowy dzień. Ludzi stojących przed domem w Judytach. Kiedy wszedłem do środka, zobaczyłem płaczącą mamę. Zostałem później zaprowadzony do mieszkania naszych sąsiadów – tam zasnąłem. Kiedy znów znalazłem się w naszym domu, spostrzegłem płaczącego – już nieżyjącego – mojego starszego brata. Są to wydarzenia stanowiące moją historię, one idą ze mną. Nigdy nie przeszkadzały mi w codzienności, nie nastrajały negatywnie do życia. Piszę o tym choćby dlatego, że obecnie małe dzieci, nawet te starsze, odsuwa się od spotkania ze zmarłymi. Podobno robi się tak dla ich dobra, ale ja uważam, że czyni im się wielką krzywdę. Uczy nieprawdziwego życia, oszukuje.
Historia życia spotykanych przez nas ludzi – my o tym często nie wiemy – bywa różna. Mijane przez nas osoby, noszą w sercu i pamięci swoją osobistą historię, historię swoich rodzin. Takie czy inne daty także i dla nich są okazją do przypomnienia pewnych wydarzeń, osób, które je tworzyły. Jesteśmy uczeni historii świata, Polski, regionu, w którym mieszkamy. Ale jest jeszcze ta mała historia – nasza, także bardzo ważna, o której warto pamiętać. Kolejna rocznica śmierci osób nam bliskich, jest w tym względzie dobrą pomocą.
Spoglądam na zdjęcie moich rodziców stojące na półce obok książek, ich życie, to część historii mojego życia. Nie uciekam przed nią, ale dziękują Panu Bogu za nią. Dziękuję za rodziców, ale i za inne osoby, które Pan Bóg postawił na drodze mojego życia.
Po takiej historycznej wstawce, wracam do dnia 14 października, do święta Edukacji Narodowej. Nauczycielom, wszystkim trudzącym się przy wychowaniu dzieci i młodzieży z serca dziękuję! Niech Pan Was wspiera i obdarza Wasze serca swoją łaską i pokojem!

ks. Kazimierz Dawcewicz